از این رو وضعیت امروز جریان اصلاحات بسیار شبیه به انتخابات مجلس هفتم است. انتخاباتی که پس از اتفاقات مجلس ششم رخ داد و بحران بی اعتباری، این جریان سیاسی را با مشکل روبرو کرد.
حالا اصلاح طلبان به طور جالبی اوضاع را مانند آن انتخابات می بیند و از ورود به انتخابات مجلس یازدهم به شدت واهمه دارند. البته پس از مجلس ششم اصلاح طلبان پرغرور از این مجلس فارغ شدند و فکر می کردند که هنوز در اجتماع وجهه‌ای دارند اما دیری نپایید که در جریان انتخابات مجلس هفتم و سلسله ای از انتخابات دیگر مغلوب شدند و به محاق رفتند. اما حالا اصلاح طلبان به خوبی وضعیت خود و بحرانی که در آن گرفتار آمدند یعنی بحران اعتماد افکارعمومی واقفند.
«مصطفی تاج زاده» فعال اصلاح طلب که در فتنه های سال های 88 و 78 هم فعال بوده در این باره می گوید:
«در هیچ دوره‌ای به اندازه امسال میان اصلاح‌طلبان درباره انتخابات اختلاف نظر وجود نداشته است.»
تاج‌زاده توضیح می‌دهد که در میان گروه‌های اصلاح‌طلب چهار استراتژی درباره انتخابات مجلس شورای اسلامی وجود دارد:
«عبور از انتخابات، واگذاری انتخابات، حضور بی‌قیدوشرط و مشارکت مشروط».
نکته‌ای که تاج زاده به طور غیر مستقیم به آن معترف است ترس اصلاحات از چگونگی ورود به انتخابات آینده مجلس است. اصلاحات تهران را با شعارهای بنفش خود فتح کرد اما حالا دیگر نه شعور و شعاری برای طرفداران این جریان مانده و نه حتی تکرارهای لیدر اصلاحات دیگر اعتباری برای جمع آوری آرا در سبد این جریان سیاسی دارد.
از همین رو اصلاح طلبان چند تاکتیک نخ نما شده برای غلبه بر این بحران و انحراف افکارعمومی ازواقعیت موضوع در پیش گرفته اند.
اصلاح طلبان در تاکتیک برون سپاری هزینه ها دولت را سپر بلای خود کرده اند. درواقع گروهی از اعضای این جریان سیاسی با انتقاد از مدیریت دولت سعی می کند پاستورنشینان را عامل اصلی مشکلات امروز جامعه معرفی کنند.
در همین رابطه، اخیرا «محمد علی وکیلی» نماینده فراکسیون امید بیان می کند:
این اصلاح طلبان بودند که برای روحانی موج آفرینی کردند و گرنه روحانی برای پیروزی در سال 96 رایی نداشت .
وی همچنین مطرح می کند:
«باید مأموریت روحانی را برایش توضیح می‌دادیم که آقای روحانی! ما می‌دانیم که تو اصولگرا هستی و به همین دلیل حرفت در ساختار حکومت خریدار دارد بنابراین از این جهت نباید ادای خاتمی را در بیاوری، انتظار نداریم که دولت اصلاح‌طلب شکل دهی و یا با تقابل با حاکمیت، حصر را برداری.»
حالا کار به جایی رسیده که اصلاح طلبانی که تمام قد از دولت روحانی حمایت کرده اند بیان می کنند که روحانی اصولگرا بوده و مشکلات نیز به نوعی به سبب همین ریشه جناحی وی است.
جناح اصلاحات به عنوان حامی اصلی و شریک دولت که سهم عمده‌ای از مناصب اجرایی کشور را در اختیار دارد، با نزدیک شدن ایام انتخابات و تراکم نارضایتی از عملکرد دستگاه‌های دولتی، رویکرد انتقاد و طلبکاری را در پیش گرفته است! اما هر چه این جریان برای جدایی خود از دولت دست و پا می زند بیشتر برای مردم یادآور نزدیکی و ائتلاف این دو جریان سیاسی به یکدیگر می شود.
از سوی دیگر اگر نمایندگانی مانند وکیلی در مجلس از دولت حمایت نمی کردند و باعث حضور برخی از وزراء در کابینه نمی شدند دولت نمی توانست تفکرات خود را که بیشتر نشات گرفته از تفکرات اصلاح طلبی بود اجرا کند. برجام و بسیاری از سیاست هایی که دولت اجرا کرد اصلاح طلبی بود و از این جهت این جریان نمی تواند خود را از سا ختار و تصمیمات قوه مجریه جدا کند.
همچنین حمله به شورای نگهبان و تهدید تحریم انتخابات از جمله دیگر حربه های نخ نما شده اصلاح طلبان است. البته بخشی از جریان اصلاح طلب به عدم حضور در انتخابات رای می دهند که این موضوع هم برای اصلاحات موضوع جدیدی نیست و دیگر کاربردی در فضای سیاسی ندارد.
اصلاحات در چند استراتژی که تاج زاده مطرح می کند استیصال و درماندگی خود را برای ورود به انتخابات نشان می دهد. درواقع اصلاح طلبان هر چه از تحریم و عبور از انتخابات و … دم می زنند بیشتر نشان میدهند که ترس از انتخابات به خاطر بی اعتبار شدن در فضای افکارعمومی که نتیجه عملکرد بد آنها در شورای شهر تهران و مجلس شورای اسلامی است، سرتا پای آنان را گرفته است.
حالا اصلاحات بایستی به یک موضوع اساسی به جای فرار رو به جلو و فرافکنی پاسخ دهد؛ عملکرد این جریان سیاسی در چند ساله گذشته چه بر سر حوزه های مختلف کشور آورده است؟ حالا اصلاح طلبان پس از همه تلاش ها برای فرار از پاسخگویی خود را در محکمه افکارعمومی می‌بینند.
