در سلوک حسنی از سیره عملی امام حسن مجتبی(ع) در عرصههای گوناگون و مختلف زندگی آنچه به صورت خیلی پررنگ میدرخشد و جا دارد که با تأمل، تفکر، تعقل، تدبر و ژرفنگری به آن پرداخته و از آن الگو گرفته شود، دو عنصر “عقل دقیق و قلب رقیق ” است.
رفتار و کردار و عملکرد حضرت در زمینههای فردی، خانوادگی و اجتماعی صرف نظر از عملکرد یک معصوم که حجت خداوند بر خلائق است، عملیاتی شدن و کاربردی کردن قرآن و سیره نبوی، علوی و فاطمی است.
خُلق نیکوی امام مجتبی(ع) و مدارا کردن او با خانواده حتی با همسری که بنای ناسازگاری با حضرت را تا مرز دست زدن به جنایت قتل امام و همسر خود پیش برده است عقول بشری را مات و مبهوت نموده است.
کرامت و بخشندگی و جود و سخاوت آن امام هُمام زبانزد عام و خاص و دوست و دشمن است. مردمی بودن و در بین محرومترین و مظلومترین مردم حتی جذامیها رفت و آمد کردن و نشست و برخاست کردن و با آنها مدارا کردن تجلی رحمت بیکران الهی بر خلائق است.
بدی را با خوبی پاسخ دادن در برابر عملکرد نابخردانه مردی شامی الگویی استوار از خُلق محمدی را در مقابل دیدگان همه نمایان ساخت. شجاعتش در برخورد با ظالمین و غاصبین حق ولایت در جنگ جمل و صفین و نهروان او را در بین سپاهیان پدرش امیرالمؤمنین علی(ع) متمایز از دیگران ساخت و تجلی شجاعت و جسارت فاطمی در دفاع از ولایت حقه امیرالمومنین علی(ع) را به نمایش گذاشت.
و صبر و حلمش جهت حفظ دماء مسلمین در صلحی ناخواسته و تحمیلی در اثر خیانت یاران ادعایی و تحمل ناسزاها از دوست نماهای جاهل و مدعیان ولایتمداری و شیعه گی و بستر سازی و ایجاد آمادگی و زمینه مطلوب در تربیت یارانی استوار و فداکار برای نهضت عاشورا و جریان ماندگار و مستمر کربلا ثابت کرد که او بحق سبط اکبر رسالت نبوی و فرزند ارشد ولایت علوی و مدافع حریم فاطمی است و می سزد که با این لقب به او سلام داد که:
صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یَا مُعِزَّ المُومِنِینَ
انتهای پیام