به نظر می‌رسد گام‌های نخست نهادینه کردن باور فرهنگ کار جمعی، باید از مدارس و کودکستان‌های ما آغاز شود تا انتظار باروری خرد جمعی و فرهنگ همکاری متقابل در بزرگسالی، امری منطقی و قابل تحقق به نظر آید.
رسانه رسمی و کشوری ” رواپرس ” ؛ سرویس دانشگاه و آموزش .
انسان موجودی اجتماعی است و برای رفع نیازهای خود و همچنین داشتن زندگی با نشاط و اطمینان از حال و آینده می بایست در بسیاری از امور با دیگران مشاركت داشته باشد، از طرفی در عصر حاضر كار جمعی از مولفه‌های پیشرفت در هر جامعه ای محسوب می شود. زمانی كه افراد یك جامعه فرهنگ كار دسته جمعی را فرا گیرند، تمایل بیشتری نیز برای تلاش در جهت سازندگی آن جامعه شكل می‌گیرد. تیم مجموعه ای از افراد است که هریک مسوولیت های خاصی را برای رسیدن به اهداف گروه به عهده دارند. وظیفه ما به عنوان عضوی از یک تیم این است که سهم خود را بهترین وجه انجام دهیم . از طرفی دوران کنونی، دوران تخصص های متفاوت است. امروز دیگر یک نفر تنها به صرف این که در یک رشته تخصص یا حتی فوق تخصص دارد نمی تواند در فعالیت های مختلف آموزشی، تجاری، اقتصادی، درمانی و… موفق باشد.
تشکیل یک تیم کاری به معنای ایجاد فرهنگی است که در آن همکاری ارزش پیدا می کند. در یک تیم کاری، افراد به این باور می رسند که افکار، برنامه ها، تصمیمات و فعالیت ها وقتی با همکاری انجام شوند، نتیجه بهتری به دنبال خواهند داشت. افراد در این تیم می فهمند و به این باور می رسند که هیچ یک از ما بخوبی همه ما نیست. از دیدگاه فردی مطمئنا یکی از دلایل این نقیصه در جامعه ما، می تواند به شخصیت و تربیت افراد برگردد. در کشورهایی مثل ایران با فرهنگ خاص خود، روح همکاری و هماهنگی بین افراد بسیار ضعیف می نماید و افراد ناخود آگاه تحمل بکار بستن دستورات و برنامه های مدیران ارشدتر از خود را ندارند و هنوز پس از گذشت سال های طولانی از شروع رشد و تمدن نوین و مدرنیزه شدن نسبی کشورمان نتوانسته ایم حس همکاری و همدلی بالایی را در کالبد جامعه مان جا بیاندازیم ؛ دنیای امروز دنیای تشکیل تیم های کاری است و اگر در هر موسسه یا سازمان افراد موفق به کار گروهی نشوند، شرکت و سازمان، یکی از کلید های مهم موفقیت را از دست داده است.
برای اثبات موضع اخیر می توان به عدم موفقیت کشورمان در ورزش های تیمی و گروهی اشاره کرد. با کمترین اطلاع از اوضاع ورزشی کشورمان خواهیم دید که موفقیت ما در ورزش های فردی مثل کشتی، تکواندو، کاراته و وزنه برداری بارها بیشتر از ورزش های گروهی نظیر فوتبال و والیبال و هندبال و … می باشد. هر چند که نباید از این واقعیت بگذریم که در چند سال های اخیر در بازی ها و ورزش های تیمی موفقیت هایی در رشته های تیمی والیبال، فوتبال ، بسکتبال و کبدی در رده های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان بدست آورده ایم .
بی اعتمادی یکی از مهمترین آفت های کار تیمی است که اغلب موجب از دست رفتن تعهد گروهی می شود ، شاید بتوان گفت کار تیمی بدون اعتماد متقابل بین اعضا امکان پذیر نخواهد بود. اعتماد در کار تیمی به معنی اطمینان خاطر اعضای تیم از این است که در گروه کسی قصد ضربه زدن به دیگری را ندارد. در چنین شرایطی اعضا احساس راحتی می کنند. در نتیجه، هنگام رویارویی های خود حالت دفاعی نمی گیرند، بلکه اعضا نقطه ضعف های یکدیگر را پوشش می دهند و این ضعف ها باعث آسیب پذیر شدن آنها نمی شود. آنها به راحتی از هم کمک می خواهند و یکدیگر را حتی بدون درخواست کمک یاری می رسانند ، علاوه بر آن هنگامی که روحیه اعتماد در میان اعضای تیم حاکم باشد، تصمیمات به صورت واضح بیان شده و همه به راحتی و با اطمینان از این که مورد آسیب دیگری قرار نمی گیرند، در تصمیم سازی و تصمیم گیری مشارکت می کنند.
اعتماد متقابل و تعهد کاری از شرایط لازم برای موفقیت کار تیمی محسوب می شوند، اما کافی نیستند. علاوه بر این دو، شما باید در قبال تعهدی که دارید مسوولیت پذیر و پاسخگو باشید. به این معنی که از انتقاد همکاران خود درباره عملکردهای غیرصحیح و زیانبار برای تیم ناراحت نشوید.
به همکارانتان اعتماد کنید و مطمئن باشید نیت دیگران از بازخواست شما تنها موفقیت کار تیم است نه تخریب شخصیت و آسیب زدن به حیثیت کاری شما. طبیعی است به عنوان عضوی از یک تیم کاری در صورتی می توانید مسوولیت پذیر و پاسخگو باشید که هدف های تیم و وظایف خود را بخوبی بشناسید.
فرهنگ كار جمعی در ایران ضعیف است و عوامل متعددی در گذشته همچون عوامل تاریخی و خودكامگی پادشاهان، سوءمدیریت، انتصاب مدیران ناكارآمد، نبود تشویق و تنبیه، ناامیدی از اینكه كارها به نتیجه برسد، وضعیت معاش نگران‌كننده، همه و همه در تضعیف اصل فرهنگ كار جمعی موثر هستند. اکثر متفکران و جامعه شناسان دنیا علت اصلی عدم موفقیت کشورهای جهان سوم را، ضعف مدیریت و برنامه ریزی، عدم انسجام در کارکرد نیروها و به طبع آن اتلاف انرژی و نیرو، چند صدای بودن جوامع کاری و نظایر آن می دانند. یكی دیگر از ضعف های فرهنگی ایرانیان این است كه فكر می كنند همه چیز را می دانند. میانگین مردم كشورمان فكر می كنند در تمام كارها تخصص دارند و به همین دلیل پذیرش اجتماعی افراد محدود است و برای مثال یك کارمند نمی خواهد بپذیرد كه تكنسین برق نیست و اگر مشكلی بروز كند شخصا اقدام به رفع آن می كند كه این موضوع زمینه اختلال در شبكه ارتباطی فردی و جمعی شكل می گیرد كه البته این مورد سابقه تاریخی نیز دارد.
اولین راهكار برای ترویج فرهنگ كار جمعی آموزش است و این آموزش نباید سطحی باشد بلكه باید كاربردی باشد ، راهكار دیگر برای ترویج كار گروهی تقویت باورهای دینی است که باید افراد بدانند كه آموزه های دینی ما چه توصیه هایی درباره مشاركت اجتماعی دارد و این تقویت باورها باید به صورت كلان باشد.
راهكار دیگر برای ترویج كار گروهی افزایش رضایتمندی شغلی در مشاغل گوناگون می باشد که این رضایتمندی شغلی را باید در همه مشاغل و صنف ها شاهد باشیم یعنی باید منفعت را برای افرادی كه به صورت فردی یا گروهی برای شخص یا ارگانی كار می كند ملموس و فاصله ها را كم كنیم و سعی كنیم حداقل نیازهای افراد را در مجموعه ها و صنف ها برآورده كنیم.
اندیشمندان علوم انسانی بر این باورند زمانی که خرد جمعی و مشترک بین مردمان یک سرزمین شکل بگیرد؛ پیشرفت و توسعه برای آن سرزمین زودتر از راه می‌رسد و نتیجه این نوع باور جمع‌گرا و متحد، متعلق به همه مردمان آن کشور است ؛ کودکی زمان مناسبی برای نهادینه کردن فرهنگ جمع گرایی و دوستی و تعاون است.
به نظر می‌رسد گام‌های نخست نهادینه کردن باور فرهنگ کار جمعی، باید از مدارس و کودکستان‌های ما آغاز شود تا انتظار باروری خرد جمعی و فرهنگ همکاری متقابل در بزرگسالی، امری منطقی و قابل تحقق به نظر آید.
انتهای پیام
بسیار عالی
درودبیکران جناب دکتر بیدگلی عزیز
بسیار عالی بود به نکات بسیار ظریفی اشاره فرمودید که می تواند موجبات پیشرفت و موفقیت مردمی را فراهم نماید امری که خیلی ها از تاثیر آن غافلند