در حدود ٢٥ سال پيش بود وقتی وارد كلاس اوّل شدم همان هفته اوّل برخي از آشنايان به ما گفتند ان شاالله دانشگاه رفتنت.
آن سالها گذشت وهرساله سعي كرديم جزء نفرات برتر باشيم که این مهمّ به لطف خدا ، دعای پدر ومادر و تلاش بی وقفه امان نه تنها دور از دسترس نبود
که ، آرزوهای انتزاعی امان رنگ واقعیت به خود گرفت .
تا به خود آمدیم مقطع پیش دانشگاهی ، ورود به دانشگاه و طیّ مدارج آکادمیک نهایتاً حضور در جلسه دفاع ارشد و دکتری ؛ دورانی مملو از خاطرات
ناب نوستالژیک و ایضاً افق نه چندان روشن آینده پیش رو از منظر اشتغال منطبق با فرآیند تحصیلی و قس علیهذا.
پر واضح است برحسب تقسیم وظایف سهم دانش آموزان و دانشجویان ، تحصیل علم با مرارت های خاصّ خودش است و سهم برنامه ریزان ایجاد
بسترلازم برای حصول به نتایج حاصله .
کمترین مداقّه در برآیند سهم برنامه ریزان بیانگرآن است که امور انجام شده لازم از سوی آنان کافی که نه ، رضایت بخش هم نبوده است .
شاهد مدّعا آنکه مشخص نیست راهبرد برنامه نویسان آموزش عالی کشور درسنوات گذشته بر پایه تعدّد بخشی مراکز آموزش عالی باهر«اسم و عنوان»
و افزایش نمودار« کمّی و طولی » دانشگاه ها همچنین « تولید مدرک » مطمع نظر آنان استوار بوده و یا افزایش کیفیت و عرض بخشی علمی هم سطح
آن هم در تمامی مراکز به محفوظات ذهنی دانش پژوهان ؛ محفوظاتی که قرار است در آینده ی بسیار نزدیک « فرد » و « جامعه » را منتفع نماید .
نویسنده این عریضه بنا بر بضاعت اندک علمی خویش به هیچ عنوان بنای زیرسوال بردن مراتب علمی دانشگاه های برتر،اساتید زبر دست و دانشجویان پر
تلاش و بسیار با هوش میهن اسلامی را نداشته و خود را محقّ اظهار نظر در این زمینه نمی داند ، امّا :
بدیهیات اظهر من الشمس شرایط موجود مراکز آموزش عالی مبیّن آن است که متاسفانه « وحدت رویه اصول آموزشی »در تمامی مراکز آموزش و عالی
بصورت جدی مغفول و اِعمال سلایق سیاسی و … ، در بسیاری جهات متکثّرو مشهود است.
آنچه مسلّم است عدم برنامه ریزی دقیق در آموزش و عالی دانش پژوهان را درمقاطع تحصیل و پس ازآن با مشکلات جدّی مواجه می نماید ،
عدم نیازسنجی علمی و انباشت خروجی دانشگاه ها در بسیاری از رشته ها فارغ التحصیلان آنان را در استیصال فرو برده و آن بخش از عزیزان که تحصیل را
« پل بلافصل » اشتغال نامیده و دستشان از حصول به « نخیل » مخیّله اشان تهی مانده ، سرخوردگی عایدشان می گردد.
چه بخواهیم و چه نخواهیم اثرات واماندگی این بخش از دانش پژوهان پالس منفی را در روابط فردی ، بین فردی و اجتماعی آنان تسرّی داده و دیگرانی
که قرار است از آنان الگو بگیرند انگشت تحیّر به دهان خواهند گرفت .
البته می پذیرم که نقیصه مذکور نه تنها در میان دانش آموزان متقاضی حضور در دانشگاه ها وجه غالب و « اپیدم ندارد » که بعضاً آینده سازان این سرزمین
برای احصاء آمال شیرین خود و جهت اعتبار بخشی هویتی فردی و اجتماعی همچنین تضمین احتمالی آینده شغلی اصطلاحاً خود را به در و دیوار
می زنند وجاهت های یاد شده را بیابند .
اقداماتی نظیربدو ورود به دانشگاه با احتمال خرید صندلی در دانشگاه (روایتی درست یا نادرست در چنین ایامی نقل محافل است و قضاوت به عهده
مبادی امر ) و در ادامه خرید پروپوزال ، پایان نامه در مقاطع ارشد و دکتری ان هم در مجاورت درب و دیواره معتبرترین دانشگاه کشور .
به امید روزی که دانشگاه ها با ابتناء به هویت ما هوی اشان صرفاً مولّد علم و تربیت متعالی باشد و فارغ از هرگونه سیاسی کاری شرایط سائیدن سر
جوانان با شرافت و غیرت این مرز و بوم را بر آسمان ترقی و انسانیت فراهم ،طی طریق سعادت و خدمت به هم نوع را برای دانش پژوهان مهیا نمایند .
