آیلت شانی، خبرنگار روزنامه اسرائیلی هاآرتص، با آلن دو باتن، نویسنده، فیلسوف و جستارنویس سوئیسی- انگلیسی در ارتباط با وضعیت جهان در عصر کرونا، گفتگویی اختصاصی انجام داده است ، گزیده ای از آن در ” رواپرس ” درج می گردد عبارت است از :
دوباتن در گفتگوی خود با هاآرتص به سوال آیلت شانی اینگونه پاسخ میدهد:
آیلت شانی: آلن دو بوتون، فقط یک ماه پیش وقتی شرایط هنوز به این شکل نبود، برنامهای ترتیب دادیم تا شما را در دفترتان در لندن ملاقات کنیم.
آلن دو باتن:
متأسفانه، طی چند هفته گذشته، من مقالات و گزارشهای پزشکی بسیاری در مورد همهگیری ویروس کرونا خواندم، در همه آنها یک نکته مشترک وجود داشت و آن اینکه اوضاع حداقل در لندن، خیلی بد است.
چندین نکته وجود دارد که میخواهم در مورد این بحران به شما بگویم. وقتی در دنیای مدرن زندگی میکنید، اساساً باید اعتقاد داشته باشید که علم و فناوری میتوانند بر طبیعت غلبه کنند. این اعتقاد عمیق در حقیقت زیربنای روشنگری است و ما که در این جهان به عنوان مردمانی مدرن زندگی میکنیم، متقاعد شدهایم که دیگر طبیعت را فتح کردهایم، اینکه ما گونه غارتگر برتر هستیم و کل جهان در کنترل ما است. در واقع، ما آنقدر احساس كنترل محیط خود را داریم كه به خودمان اجازه میدهیم که با آن هر رفتاری انجام دهیم، حتی اگر رفتارمان به قیمت نابودی آن تمام شود.
ما اکنون به خاطر سرنوشت درختان و سواحل ناراحتیم. این روشی است که ما به طور معمول با آن زندگی میکنیم، اما حقیقت کاملاً متفاوت است. اول، ما واقعاً محیط خود را درک نمیکنیم. منابع ذهنی ما بسیار محدود است. ما درمورد مباحث مشخصی متخصص هستیم اما در عین حال در حوزههای مختلفی همچنان در جهل به سر می بریم.
دوستانم معمولا از من سؤال میکنند که چه اتفاقی خواهد افتاد؟ در ماه سپتامبر کجا خواهیم بود؟ من با زبان فلسفی به آنها میگویم: بگذارید بدترین سناریو را تصور کنیم. در حال حاضر از خوش بین بودن چیزی عاید ما نمیشود. در این بین البته میتوان فکر کرد که احتمالا تا 18 ماه آینده این بیماری دیگر وجود نخواهد داشت.
البته اقتصاد با رکود وحشتناکی رو به رو خواهد شد که در نهایت باعث کاهش رشد 5، 10 تا 15 درصدی میشود. این میزان اگرچه زیاد است، اما هنوز هم چربی زیادی روی استخوانها وجود دارد. با این شرایط ممکن است مجبور شویم طبق استانداردهای 15 سال پیش زندگی کنیم، اما این آخر دنیا نیست.
آنچه واقعاً اضطراب ایجاد میکند این است که دوستان شما تماس میگیرند و میگویند، آیا آنچه را که در مقاله نوشتید را دیدید؟ حتی شرکت هواپیمایی بریتیش ایرویز ورشکست میشود. خوب در این شرایط همه در نوعی اضطراب فرو میروند. بله، بسیاری از خطوط هوایی دچار مشکل خواهند شد و به جای اینکه چند ماه دیگر تلویزیون را روشن کنیم و ببینیم که شرکتها یکی یکی ورشکست شدهاند و آن موقع شوکه شویم، بهتر است اکنون آن را بپذیریم.
آیلت شانی: من از اظهارات بوریس جانسون متعجب شدم وقتی گفت که بسیاری از خانوادهها عزیزان خود را از دست خواهند داد. شما ان را چگونه تفسیر میکنید؟
آلن دو باتن:
کاملاً غیرقابل قبول است. به نظر من بوریس جانسون رهبر مناسبی نیست. او فردی بسیار ناقص است و این یک فاجعه بزرگ در سیاست انگلستان است که باید شاهد مدیریت بحران توسط شخصی مثل وی باشد.
آیلت شانی: اما ارزیابی جانسون با توصیه شما که میگویید برای بدترین سناریو آماده شوید، مطابقت دارد.
آلن دو باتن:
مطمئناً، اما نحوه گفتن بسیار مهم است، اینکه مثلا ما به فرزندان خود بگوییم ساکت باشید و مرا تنها بگذارید، یا اینکه به آنها بگوییم، عزیزم، مامان الان کمی سرش شلوغ است، خیلی تفاوت میکند. اظهارات بوریس جانسون باعث وحشت و خشم بسیاری از مردم شد.
این بحران گستردگی بحران رهبری را در سراسر جهان را آشکار کرده است. وحشتناک است که بدانیم سرنوشت ما در دست افرادی این چنینی است. در حال حاضر تعداد بسیار کمی از رهبران شایسته وجود دارند.
آیلت شانی:ما نمیتوانیم بدون امید زندگی کنیم
آلن دو باتن:
زندگی رنجهای طولانی با خود دارد، اما هنر پر از امید است. نقاشیهای زیبا، خورشید درخشان، درختان پر شکوفه، لبخند و رقص مردم. هنرمندان احساساتی فکر میکنند که زندگی زیباست، اما هنرمندان واقع بین و امیدوار، مانند ماتیس، میدانند که زندگی پر از درد و رنج است و به همین دلیل است که امید بسیار اهمیت دارد. البته امید نباید تو خالی باشد.
منبع : انتخاب به نقل از هاآرتص