زنانی که در کنار یکدیگر می نشستند و ساعت ها رو به دار قالی معاش خانواده شان را با تارهای قالی پیوند می زدند.
از تهران که به بوئین زهرا هجرت کردند. دیگر کارگاهی نبود. اما انگار او همچنان با قالی زندگی می کرد. حتی یک خبر کوتاه از قالی و قالی بافی مژگان را پای تلویزیون میخکوب می کرد.
مژگان صفیئی حالا 48 سال دارد. اگر چه خانواده پدری همیشه موافق تحصیل او بودند تا هنر قالی بافی اما بالاخره به تشویق همسر او هنر را برگزید و ادامه داد.
حالا برای خود کارآفرینی شده در بوئین زهرا، بدون هیچ آموزش رسمی نخستین بار طرح «و ان یکاد» را بافت. حالا که به قول مادرش «چشمانش کار بافندگی را از دستان بافنده ها ربوده است» و پس از دوره ای کوتاه آموزش در مرکز فنی و حرفه‌ای بویین زهرا خود مدرس بافندگی شود.
به پیشنهاد مسئولین شهر، زمانی شرکت تعاونی را به ثبت رساند و در کنار آموزش و کار تولید سفارش نیز می پذیرفت.
مژگان صفیئی می گوید: شرکت تعاونی را با توسل به امام رضا(ع) راه‌اندازی کردم؛ به طوری که ماه‌ها صبر کردم تا بتوانم شماره‌ای از مخابرات دریافت کنم که در آن عدد هشت وجود داشته باشد.
سه ماه بعد از راه‌اندازی کارگاه به اتفاق همسر راهی مشهد می شود و همانجا نیت می کند اولین تابلو فرش حاصل کارش را که یک تابلوی «الله» بود را نذر آقا کند. همان سال تابلو فرش را به اتمام می رساند و به حرم ارسال می کند و به واسطه همان تابلو و در یک قرعه کشی به مشهد دعوت می شود.
و حالا او از دومین هدیه اش به حرم آقا می گوید: «طرح ضامن آهو یک تابلو فرش در ابعاد یک متر ارتفاع با عرض 85 سانتی‌متر است که در قالب 154 رنگ، بسیار ریز بافت طراحی شده که سال 97 در روز میلاد امام رضا(ع) بعد از جشن مولودی در کارگاه راه‌اندازی کرده ام و اکنون به نیمه رسیده است».
شاگردان زیادی در بافت قالی امام رضا(ع) دست داشته اند، به طوری که بلا استثناء هرکارآموزی که وارد کارگاه می‌شود پای این دار می‌نشیند. تاکنون 100 تا 150 کارآموز پای این دار نشسته‌اند و هر کدامشان خالصانه نیت کرده و چندین گره یا رج بافته‌اند.
بانوی بوئین زهرایی از برکات و گشایش هایی می گوید که به واسطه نیت امام رضایی اش در زندگی اش داشته. از رونقی که به نام امام رضا(ع) در کار او ایجاد شده است.
او می گوید: «تابلو فرش امام رضا(ع) یک کار مینیاتوری با طرح ضامن آهو است و تاکنون هفت نفر از این دار قالی حاجت گرفته اند؛ زمانی که این خبرها را می‌شنوم دوست دارم قالی بیشتر در کارگاه بماند؛ هر روز که وارد کارگاه می‌شوم به دار قالی سلام می‌دهم و دعا می‌کنم که امام رضا(ع) حاجت تمام کسانی را که پای این دار می‌نشینند برآورده کند».
