رکورددار پرش طول ایران، گفت: نمی‌توانیم به‌یکباره از رکورد ملی به المپیک برسیم برای کسب موفقیت‌های بزرگ باید هدف‌های کوچک را درنوردیم و گام به گام حرکت کنیم.
ریحانه مبینی دوومیدانی‌کار پرش طول ایران است که در مسابقات جایزه بزرگ زنان موفق شد تا بعد از ۴۵ سال با ثبت رکورد ۶ متر و ۱۷ سانتی متر، رکورد این ماده را بشکند. رکورد پیشین متعلق به توران شادپور بود که در سال ۱۳۵۶ در ورزشگاه آزادی ۶ متر و ۱۴ سانتی متر پریده بود.
وی روز جمعه در گفت‌وگو با ایرنا، اظهار داشت: پیش از آغاز مسابقات جایزه بزرگ به مدت سه ماه تمرینات مداومی در آران و بیدگل داشتم. هر چند در دو یا سه ماه اول کرونا نتوانستم تمرین کنم. حتی در تمریناتم بارها رکورد بالای ۶ متر را ثبت می‌کردم و به این عقیده رسیده بودم که که می‌توانم در مسابقات جایزه بزرگ بالای ۶ متر بپرم.
ملی‌پوش دو و میدانی افزود: هر چند در این مسابقات بعد از ۴۵ سال رکوردشکنی کردم اما در مرحله اول مسابقات باشگاه‌های دو و میدانی زنان مچ پایم آسیب دید و در فاصله بین لیگ یک، دو و سه به دلیل این آسیب دیدگی نتوانستم تمرینی داشته باشم و تمریناتم در حد دوی نرم بود. به همین دلیل رکوردم در مرحله دوم و سوم مسابقات باشگاهی پایین آمد.
وی با اشاره به اینکه سطح مسابقات از همه نظر بهتر از سال‌های قبل بود، گفت: حتی سطح قراردادها خیلی بهتر و کیفیت این رقابت‌ها بالا بود.
مبینی در پاسخ به این پرسش که رکورد شما ۶ متر و ۱۷ سانتی متر است و با ورودی المپیک که ۶ متر و ۸۲ سانتی متر است خیلی فاصله دارید، گفت: هدف ها باید پله به پله باشد و اینگونه نباشد که بگوییم به یکباره می‌توانیم از این رکورد ملی به ورودی المپیک برسیم. ابتدا هدف‌های کوچکم را در نظر می‌گیرم که ورودی مسابقات آسیایی است و پس از آن کسب سکوی آسیا و بعد المپیک خواهد بود. برای رسیدن به این مهم نیاز به تمرین منسجم و برنامه‌ریزی دقیق داریم و در کنار آن حمایت فدراسیون و برپایی اردوهای خارج از کشور و مسابقات سطح بالاتر برای آنکه رقیبی داشته باشم، لازم است.
وی با بیان اینکه مقام آوردن در آسیا نیازمند تمرین مداوم و حمایت‌های زیاد است، خاطرنشان کرد: این شرایط در ایران فراهم نمی‌شود تا ملی‌پوشان به مدال در آسیا برسند. در غیر این صورت استعدادهای زیادی در دوومیدانی زنان داریم که توانستند رکوردهای خوبی ثبت کنند. اگر ۶ سال به صورت مداوم روی زنان سرمایه گذاری کنند به نتیجه می‌رسیم زیرا این رشته دیربازده است. اینگونه نباید باشد که فدراسیون ۲ یا سه سال حمایت کند و بعد ورزشکار به مسابقات برود و نتیجه‌ای کسب نکند. دلیل افت ورزشکار نبود سرمایه گذاری است. باید با هدف‌گذاری طولانی مدت و کشف استعدادها و سرمایه‌گذاری بهینه به نتیجه برسیم.
