به گزارش روزنامه دیلی میل، این مطالعه جدید که به همت محققان «دانشگاه دورهام» در انگلیس انجام شده است، شامل بیش از ۳۰۰ شبیه‌سازی ابررایانه‌ای می‌شود که برای نشان دادن نتیجه این برخورد بزرگ در این سیاره طراحی شده است.

یافته‌های این محققان می‌تواند به ابداع روشی جدید منجر شود که میزان از دست رفتن جو را بر اثر هر برخوردی در هر سیاره‌ای پیش‌بینی می‌کند. این یافته‌ها می‌توانند داده‌های خوبی را در اختیار محققانی قرار دهند که ریشه ماه یا تأثیرات سایر سیارات را در منظومه شمسی یا سیاره‌های فراخورشیدی دوردست بررسی می‌کنند.

اعتقاد بر این است که ماه حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش در نتیجه برخورد زمین اولیه با یک شیء غول پیکر که احتمالا به اندازه سیاره مریخ بوده، تشکیل شده است.

دکتر «جیکوب کگریس»  نویسنده ارشد این مطالعه از «موسسه کیهان شناسی محاسباتی دانشگاه دورهام» با ابراز اینکه محققان در تلاش هستند تا این معما را کشف کنند، گفت: ما با اجرای صدها سناریوی مختلف برخوردی که برای بسیاری از سیارات مختلف رخ داده، نشان دادیم که برخوردهای مختلف و تاثیرات آنها بر جو یک سیاره به عوامل مختلف مانند زاویه یا سرعت برخورد یا اندازه سیارات بستگی دارد.

در اوایل سال جاری میلادی، یک مطالعه ابتدایی که توسط محققان دانشگاه دورهام صورت گرفت،  نشان داد که تأثیرات این برخوردهای عظیم که در مراحل پایانی شکل‌گیری سیاره رخ می‌دهد، می‌تواند عواقب زیادی برای سیارات جوان و جو آنها داشته باشد.

در این مطالعه روش‌هایی که می‌توانند جو زمین را بر اثر برخورد اجرام در زاویه‌ها، جرم، اندازه و سرعت‌های مختلف تغییر دهند، بررسی شد. شبیه‌سازی‌های انجام شده نشان داد که زمین بر اثر برخوردی که منجر به تشکیل ماه شده، ممکن است بین ۱۰ تا ۶۰ درصد جو خود را از دست داده باشد.

البته محققان فرضیه دیگری که مخالف با این یافته‌ها بود را نیز مطرح کردند و گفتند برخورد دو شیء بزرگ اما با سرعت آهسته به یکدیگر که هر دو نیز دارای جو زیاد هستند، می‌تواند جو قابل توجهی به هر دو آنها اضافه کند.

با این حال این شبیه‌سازی‌ها به طور مستقیم نمی‌توانند نحوه پیدایش کره ماه را بیان کنند اما می‌توانند تاثیرات یک برخورد غول‌آسا را بر جو زمین نشان دهند.

مشروح این مطالعه در مجله The Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.