نیویورک- ایرنا- گزارشگر ویژه حقوق بشر با نقل از منابع اثبات نشدنی و ناموثق، کوشید نقش سرباز پیاده‌ای را در سیاست فشار حداکثری آمریکا بر مردم جمهوری اسلامی ایران ایفا کند.
جاوید رحمان روز سه شنبه در یک نشست خبری به آنچه که یافته‌های خود از نقض حقوق بشر در ایران نامید، پرداخت که خود تایید کرد امکان دسترسی به منابع اصلی و همچنین در داخل کشور نداشته است.
وی با نادیده گرفتن نص صریح قانون اساسی در به رسمیت شناخته شدن حقوق اقلیت ها به ویژه یهودیان، صهیونیست ستیزی و مبارزه با رژیم اشغالگر قدس را نفرت پراکنی علیه یهودیان قلمداد کرد که در اساس، بخشی از یک کارزار سازمان یافته ایالات متحده برای “شیطنت و تفرقه” در ایران است.
این گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد درباره حقوق بشر ایران که از سال گذشته جایگزین عاصمه جهانگیر پاکستانی شد که به علت سکته قلبی درگذشت، اگرچه تایید کرد شرایط نسبت به گذشته بهتر شده است اما باز هم ادعا کرد موارد همچون گذشته باقی است.
این مساله نشان می دهد، رحمان در حقیقت، فراتر از دستور کار سیاسی چند کشور همچون ایالات متحده با بدترین سوابق حقوق بشر، هیچ زمینه معتبری برای اظهارات و گزارش های وی وجود ندارد.
وی در اظهاراتی عجیب، مدعی شد که “نگرانی من درباره اقلیت هایی است که در قانون به رسمیت شناخته نشده اند”، که خود نقض ادعاهای پیشین خود و حاکی از اشتیاق ایرانیان به حقوق بشر و دموکراسی واقعی و بومی است. نگاهی به شهدای اقلیت های دینی در دوران جنگ تحمیلی، این نکته تایید می شود که جمهوری اسلامی ایران مفتخر است که به عنوان تنها منبع امنیت و توسعه، به مردم خود تکیه کند. دولت کاملاً می داند که ارتقای حقوق بشر شهروندان خود یکی از مهمترین ضروریات امنیت ملی است.
با توجه به موارد یاد شده، صدای مردم، که به طور مرتب از طریق رای گیری بیان می شود، به طور معنی دار مقصد کشور را تعیین می کند. طی چند ماه دیگر، ایرانیان با مراجعه به صندوق رأی و رای گیری در یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، بار دیگر حق خود را برای تصمیم گیری دموکراتیک در مورد آینده خود به کار خواهند گرفت.
گزارشگر ویژه اقلیت های قومی و مذهبی را به عنوان موضوع گزارش اخیر خود برگزیده است. با این حال، باید به او یادآوری کرد که ایران در کانون اصلی خود، کشوری است که توسط اقلیت ها تشکیل شده و پایدار است.
قدردانی و شناخت اقلیت ها یک ویژگی ذاتی گذشته، حال و آینده کشور است. ایرانیان هزاران سال در صلح و هارمونی بی توجه به اختلافات و پیشینه قومی یا نژادی خود با هم همزیستی بوده اند. آنچه ایرانیان را گرد هم می‌آورد زبانها، اعتقادات و قومیت‌های رنگین و متمایز آنها نیست بلکه تاریخ مشترک، رویاها، شادی‌ها و اندوه‌ها تحت نام سرزمینی به نام ایران است.
با این حال، درک چنین واقعیتی برای افرادی که کل زندگی خود را در جوامعی از تنفر، نگرش نفرت انگیز و همچنین تبعیض نژادی و قومی گذرانده اند، دشوار است.
پنهانی نیست که تحریک و برانگیختن درگیری های قومی و مذهبی بخش های اساسی در جریان استراتژی فشار حداکثری دولت آمریکا علیه ایران است. مبارزاتی که به طرز مشکوک به دنبال “انسداد” ایران به عنوان یک کشوری است که چنین درگیری هایی را ندارد.
گزارشگر ویژه حقوق بشری سازمان ملل متحد با نام بردن از گروه های تروریستی همچون الاحوازیه که دستانشان به خون مردم بی گناه آلوده است، آنها را اقلیت برشمرد که ایران حقوق آنها را محترم نمی شمارد.
این نوع دروغ پراکنی های گزارشگر ویژه به عنوان بخشی از یک نقشه شوم فاجعه بار است. تجلیل از جدایی طلبان و تروریست ها که دستان آنها با خون شهروندان بی گناه و مأموران اجرای قانون لکه دار شده است، تحت عنوان قربانیان تبعیض قومی یا مذهبی بی شرمانه است. تلاش برای ساختن موقعیت های غیر موجود تنها می تواند یک رویکرد مضر را نشان دهد.
به نظر می رسد آموزنده است در حالی که در گزارش خود به صورت گسترده و غیرقانونی به وضعیت برخی از افراد دارای تابعیت دوگانه که به دلایل امنیت ملی بازداشت شده اند، می پردازد، تصمیم می گیرد از گفتن حتی یک کلمه در سرنوشت ده ها نفر از ایرانیان بی گناهی که در سراسر جهان تنها به اتهام نقض مجازات های غیرقانونی اعمال شده توسط ایالات متحده، دستگیر، زندانی و تحت پیگرد قانونی قرار گرفته اند، از جمله آنها یک زن باردار، یک استاد دانشگاه، افراد مسن و همچنین افراد نیاز به مراقبت فوری پزشکی، خودداری می کند.
شاید حقوق بشر آنها به اندازه کافی شایسته نبود که در گزارش وی به آن اشاره شود. این یک نمونه در میان بسیاری است.
